Renate Dutrée
TEGEN DE TIJD
Mijn foto’s tonen een geënsceneerde werkelijkheid. Ik wil zo een schoonheid verbeelden die tegelijk ook een schaduwkant heeft. De mensen acteren, de ruimte is nauwgezet georganiseerd en de weinige dingen die zichtbaar zijn, lijken een symbolische waarde te hebben.
Maar de schoonheid bedriegt. De vruchten zijn aangetast, de dode dieren zijn geen trotse jachttrofee en de oesters zijn leeg. Wat zich op het eerste oog als een 17e-eeuws stilleven of interieur laat lezen, stuurt de blik naar een andere laag in de voorstelling.
De voelbare schoonheid blijkt een dreiging in zich te dragen. Het licht is net voldoende om ook het donker te laten spreken. De mensen kijken en kijken weg, alsof zich buiten beeld iets onaangenaams bevindt. Het beeld is stilgezet, voor even, wat de suggestie oproept naar wat voorafging en waarvan de kijker geen weet heeft.
