Nanouk Prins

Empty Forest

Dit project gaat over de 30 jarige Emma Hauck, moeder van 2 kinderen. In 1909 werd Emma opgenomen in het psychiatrisch ziekenhuis van Heidelberg in Duitsland. Er werd Schizofrenie vastgesteld. Elf jaar later zal ze in een kliniek in Wiesloch overlijden. Rond die tijd werd er een aangrijpende verzameling brieven gevonden in het archief van het ziekenhuis van Heidelberg. De brieven had Emma obsessief naar haar man Michael geschreven. Elke wanhopige brief is volgeschreven met elkaar overlappende woorden. Soms zo dichtbeschreven dat ze onleesbaar zijn. Sommigen bestaan uit eindeloos veel herhalingen van “Herzensschatzi komm’, andere alleen uit de smeekbede ‘komm, komm, komm’ die duizenden keren wordt herhaald. De brieven zijn nooit verstuurd.

Als fotograaf word ik getrokken door verhalen van anderen die me raken. Deze verhalen zet ik om in beelden die verder gaan dan de ratio.

In mijn werk bestaat er een contrast tussen heden, verleden, realiteit en illusie. Er is een verlangen tussen wat is en wat zou kunnen zijn, of wat is geweest. In het werk gebeurt iets waar de kijker geen deel van uitmaakt. Er ontbreken vaak mensen in mijn foto’s. Toch gaat het over mensen zonder dat je ze ziet.

Ik fotografeer veelal ‘s nachts of in schemerlicht. Daar waar de dag, de nacht raakt. Door lichtgebruik, aanwezigheid van schaduwen, afwezigheid van wind en het gebruik van lange sluitertijden wil ik de kijker meetrekken in een wereld die ergens anders is. Een verstilde wereld waar de tijd stil lijkt te zijn gezet. Een wereld die aan niemand toebehoort.